More Blues Festival (saturday) organisation: More Blues Festival (Filip Morre) |
 |
Extra, Extra, read all about it....
De Filip Morre draait al zo lang mee in de blues-wereld dat hij als een icoon kan worden beschouwd. Zijn ‘More Blues Festival’ heeft steeds een goede naam meegekregen en dat dateert al van vele jaren terug. Ook ‘De Blauwe Wolk’ was een statuut maar ondertussen is deze bluesman de kastelein van de ‘Foyer te Zottegem. De programmatie van zijn gewaardeerd festival gebeurt als steeds op zijn Morre's en dat is zo van, alles komt wel in orde. Zo is het ook steevast wachten op de volledige line-up maar éénmaal dit in orde is krijg je dan als resultaat een gesmaakte affiche. Zaterdag wordt ook als vanouds ingevuld voor de blues en het is een publiek geheim dat de Filip het wel heeft voor de Britse bluesrock en zo staat net als vorig jaar de youngster Laurence Jones als headliner op de 'bill'. Ze kunnen met een volledige bus komen uit het Britse Koninkrijk want ook Paul Lamb's zoon staat al een tijdje op eigen benen en naast deze Ryan Lamb zijn ook de 'Sharpees' door 'Queen Mom' gestuurd. Tussendoor krijgen we nog de nieuwe Amerikaanse bluesband 'Mississippi Bigfoot' te horen en komt ook de steengoede formatie 'Phil Bee's Freedom' van bij onze noorderburen richting Zottegem afgezakt. De aftrap wordt gegeven door één van onze oudere formaties ter lande en dan hebben we het over 'Den Huibbe' en zijn 'Chilly Willy'. Maandagavond heb ik samen met deze blues-shouter nog een terrasje gedaan en toen verklapte hij me dat er een paar nieuwe nummers te horen zouden gaan zijn en dus was mijn beslissing vlug genomen en dan neem ik er het rest van het programma er wat graag bij ;-)
Nu al noteren want in 2017 op vrijdag 28 april zal het CC Den Amer te Diest veel te klein gaan zijn want dan vieren deze 'Chilly Willy' hun 25 jarig bestaan en dat zal gepaard gaan met de nodige toeters en bellen. Alleen Huibbe en de eeuwig jonge Walter stammen nog af van het 'origineel' en dan hopen we maar dat die dag de ganse familie van Chilly Willy nog eens de revue kunnen passeren. Na al die jaren is het toch op zijn minst opmerkelijk te noemen dat deze 'Chilly Willy' nog lang niet pensioengerechtigd zijn en door onze 'hoog intellectuele' politiekers zullen ze nog wel een tijdje moeten doorgaan en zo is er ook eens goed nieuws van deze regering te melden. Sorry Walter! Door een 'accident de parcours' is het weer aanschuiven op de Brusselse ring en zo komen de meeste fans van deze Chilly Willy een beetje in vertraging aan. Alleé dan maar dadelijk aan het werk maar het eerste nieuwe nummer 'Rock This House' hebben we dus gemist. Wij benieuwd naar de rest van het nieuwe repertoire bij dit instituut.
Klank en geluid zijn hier dik in orde en als het goed is mag dit ook gezegd worden. Met nummers als 'Baby Please' en 'This is Hip' wordt het dan als vanouds shaken geblazen en eerlijk?...we hadden niet anders verwacht, dus de tent in opperbeste stemming. Nog een nieuw nummer (althans voor de helft van deze bezetting) is hun versie van Slim Harpo zijn 'Ti Na Ni Na Nu' en dan is het tijd voor de ouwe getrouwe polonaise. Nog een nieuwtje is dat ook Den Huibbe een instrument heeft aangeschaft, een '40 watt megaphone with record & screen function', model 2016. Vlekkeloos parcours van Den Huibbe, Walter, Alain, Andy, Wim en de Witte, cheers! Meteen maar doorschuiven naar de eerste Britse gasten en dan komen we uit bij de 'Sharpees', a maximum R&B band. Aan de drums komen we een bekend gezicht tegen want Brendan O'Neill zagen we onlangs nog aan het werk op 'Delirium Blues'. Naast deze oud drummers van Rory Gallagher staan er nog oude rotten op het podium. 'Harper' Billyboy Miskimmin speelde in zijn vroegere carrière nog bij de Yarbirds en Nine Below Zero. De band wordt volledig met zanger en gitarist Bill Mead en bassist Baz Payne.
Oude Britse rockers die hier uit hun nieuwste album 'Mississippi Thrill' nummers brengen als 'Crazy Woman Blues' en 'Tower Of Love' maar de traditie in ere houden door ook terug te vallen op die bekende songs als John Mayall zijn 'Riding On The L&N' en ook met 'On The Road Again' komen we van die klassiekers tegen die nooit of nimmer zullen verdwijnen. Met 'Back In The Night' is het nog wat vroeg om ze terug de duisternis in te sturen want hier in Zottegem is het nog lang niet donker al komt de koude toch wat opzetten.
Backstage hadden we ze al zien aankomen, de Freedom guys van Phil Bee. Nog eens proficiat gasten voor jullie prestatie op de European Blues Challenge en doe die glansprestatie hier vanmiddag voor ons nog maar eens over. Phil Bee's Freddom dat zijn naast Phil Bee en zijn soulvolle vocale kwalitieten ook nog de guitarslingers John F Klaver en Berland Rours. De man aan de black & white keys is Pascal Lanslots en de ritme sectie bestaat uit drummer Marcus Weymaere en bassist Carlo van Belleghem.
Wanner een band als deze met al zoveel prijzen op zak het podium op komt verwacht je natuurlijk niets anders dan het beste. Groot is mijn verbazing dat er hier toch nog enkelingen rondlopen die nog niet hebben gehoord van deze klasbakken. Dus ze zijn gewaarschuwd voor een set van funk, soul, blues en rock waarbij het ongetwijfeld zal likkebaarden worden. Ze beginnen eraan met een nummer van hun gelauwerde CD 'Caught Live' en meteen laten ze met het soulful 'For My Brother' horen wat we mogen gaan verwachten. Heerlijke gitaarduels tussen John F Klaver en Berland Rours aangevuld door de warme grooves van Pascal's Hammond speeldingetje. Met 'Memphis Moon' en 'One Last Kiss' laten ze ons daadwerkelijk genieten en kunnen we allen volmondig beamen dat dit al van het hoogste niveau is. Tijd ook om de eerste schuchtere danspasjes te zetten op de dansvloer. Het heeft zo zijn gevolgen want daardoor moet 'de Morre' een eerste keer de 'bühne' op om een bisser te vragen. Het is dat of de flikken bellen ;-) Een glansprestatie en meteen ook de 2de zeskoppige band van vanavond.
Het gaat vooruit want we zitten al in exact de helft van het programma. Hiervoor doet filip dienst op Ryan Lamb. Deze Britse bluesgitarist is ondertussen aan het vaderlijk oog ontsnapt en is uitgegroeid tot een volwassen kerel die best wel van wanten weet maar met diezelfde vriendelijk eigenschappen als papa Paul. Hij gaat hier vanavond aantreden met een tijdelijk samengestelde Belgische formatie die luistert naar de naam 'The Bearded Bluesbrothers', tekening bij maken? nee zeker.
photo Ryan Lamb © Rootsville Sommigen van deze behaarde bluesbrothers herkennen we wel maar toch zijn er ook enkele die vroeger aan onze radar zijn ontsnapt. Het opmerkelijke is dat de meesten onder hen nog nooit samen hebben gespeeld en dat is toch wel een beetje straffe kost. Naast Ryan Lamb bestaat het Belgische luik van deze band uit een ritme sectie met drummers Didier Feys en bassist Wout Everaert. Het andere gitaargeweld komt van Stefaan. Voor de zang tekent Johan Mares en de harper van dienst is niemand minder dan Bert Descamps. Benieuwd wat ze ons gaan brengen. Openen doen ze met een instrumentaal nummer waarbij Ryan al dadelijk aan ons kan laten horen hoe hij is gevorderd. Het was al een tijdje geleden dat ik hem samen met vader Paul Lamb aan het werk zag en zo komt er een gemis in me op want Paul Lamb & The Kingsnakes stonden toch ook altijd garant voor spektakel. We krijgen meestal laidback gezongen blues dat ondanks het niet repeteren toch wel aardig als een geheel mag worden beschouwd. Nummers als 'Spoonfull' en 'Sinner Pray' lijken wel op het lijf geschreven van deze Bearded Bluesbrothers. Met het meer swingende 'Matchbox' brengen ze er ook wat meer swung in. Afsluiten doen ze met de 'biker song' Key to The Highway en daarmee was het optreden van de 3de zeskoppige formatie op dit fesitval een feit.
Met de shouter van Chilly Willy hadden we ondertussen ook een gezellig storytelling onderhoud met de voor ons allemaal onbekende 'Mississippi Bigfoot'. Het interview kan je later lezen op onze website. Wel één bekende in deze nog nieuwe bluesband en dat is drummer Doug McMinn. Voor diegene die het geheugen moet worden opgefrist, ook drummer bij zijn vader Papa Don McMinn en de ondertussen gepensioneerde Reba Russell. De rest van deze bontige bende bestaat uit de gitaristen Ashley Bishop en Johnny Holiday. Naast Doug staat bassist Cade Moore en de show wordt gestolen door zangeres Christina Vierra.
Ik stond helemaal niet alleen met de conclusie dat hun debuutalbum 'Population Unknown' me niet dadelijk van m'n sokken had geblazen en dus was het aan deze Bigfoot familie om het tegendeel te gaan bewijzen. UIt het gesprek met The Guardian of Beale Street aka Asley Bishop kon ik al vaststellen dat ze het meer dan zouden bewijzen en werd de curiositeit goed aangewakkerd. Uiteraard is het meeste werk dat we te horen krijgen dat uit hun album en ja het is volledig andere koek. Stevig werk en een Christina die dan ook daadwerkelijk de show weet te stelen. Nummers als 'The Hunter' of 'Clarksdale' zitten meteen anders in mekaar en het wordt een optreden om van te smullen. Volledige overgave van deze 'Bigfoots' een een interactie die kan tellen. Cade Moore, de bassist van dienst stond er eerder wat bescheiden bij maar wat hij hier laat horen is totaal van een andere dimensie. Ook enkele klasiekers in het setlist zoals 'Got My Mojo Working' kwamen eraan maar het beste werd toch duidelijk gehouden voor het laatste. Christina moest met regelmaat een luchtje gaan scheppen maar dan kwam Johnny Holiday aanzetten met funky nummers die ons deden zweven.
Het gehuil van een eenzame Bigfoot luidde nummers in als 'Burn That Woman Down' alsof er een vrouw nu als deze mystieke primaatsoort werd voorgesteld. Voor het podium werd het stilaan drummen en deze 'Mississippi Bigfoot' bleven de volgelopen tent maar verder ophitsen. De finale werd er eentje om in te kaderen, zo kregen we een zinderende versie te horen van 'These Boots Are Made For Walking' maar beklijvend was zonder meer Johnny Holiday zijn versie van Hendrix zijn 'Voodoo Child', in die mate dat zelfs de afsluitende Laurence Jones een kijkje kwam nemen. Christina Vierra wordt in de media vergeleken met een Janis Joplin maar tot nu toe was dit nog niet echt opgevallen. Met de bisser zou dit wel eventjes anders worden want haar 'a capella' versie van Mercedes Benz was zo overweldigend dat we nog niet hadden opgemerkt dat de rest van de band ondertussen het podium hadden vrijgemaakt. Straffe kost!
Tijd voor de top of the bill en het is een publiek geheim het tussen de Filip en Laurence Jones van een perfect huwelijk mag worden gesproken. Als de Morre het voor iemand heeft krijgt die zeker en vast een plaatsje op de affiche. Laurence Jones is zo iemand en net als vorige editie mag dit Brits gitaarwonder ook deze van 2016 afsluiten, alvast de zaterdag. Samen met zijn uitsekende ritme sectie mogen we ons dan ook aan excellent bluesrock verwachten. Zorgvuldig uitgekozen nummers als het goede 'Good Morning Blues' geeft als gevolg dat vooraan het podium nu verboden zone is voor de fotografen. Zijn syncroon samenwerken met bassist Roger Inniss geeft altijd wel een knap showtje weer. 'Fallin' from The Sky' zal deze in zijn land gelauwerde youngster niet meteen doen want na zijn erkenning heeft deze Laurence Jones zijn plaats in de blueswerled al meer dan verdient. De man van het licht was aan zijn spielerei begonnen dus was het fotomateriaal maar meteen opbergen. Filip dits was weerom een prestatie om u tegen te zeggen en ik dank wel dat gans bluesminded Zottegem en alle andere aanwezigen best wel hebben genoten. Good Job!
Johnny Holiday van Mississippi Bigfoot herdacht nog BB King, het icoon dat exact een jaar geleden van ons is heengegaan. BB we always remember you! en zo nemen we afscheid van de 'front porch' van Filip, de vrouwentongen (sansevierias) en zijn More Blues Festival editie 2016.
|
more pics on
|
